کودکی از خدا پرسید:
تو چه می خوری؟

چه می پوشی؟

کجا ساکنی؟
خدا آرام بر دل کودک زمزمه کرد!
غصه بندگانم را می‌خورم!

عیب بندگانم را می‌پوشانم!

و در قلب شکسته آنان ساکنم!