#دلنوشته 

انسان انتظار،آماده ی فرداست.

آنكه «نظر»ندارد،به احساس انتظار،نیز ـ نمی تواند رسید.

«انتظار» سفر دور و درازی است 

سفر انتظار،چشم آدم را،باز می كند، 

سفر انتظار،انسان را، «صاحب نظر» می سازد… 

حرف از یك نقطه ی زمانی و مكانی نیست. 

سخن از یك جغرافیای جهانی عقیدتی است: 

تكان تازه ای در خاك و خلقت خاك! 

تنه و بدنه ی خلقت،
 «عدالت » است…و در این میانه، «ستم»،غباری بیش نیست،كه به راحتی می شود آن را شست و پیكره ی اصلی، پاكیزه و زیبای آفرینش را در برابر نگاه انتظار زندگی،به دیدار نهاد.

این شست و شو،اصلاً،مشكل نیست: 

«آب» كه دارد می رود،

«رود» كه دارد می گذرد، 

فطرت پاك عادلانه ی «خاك» كه دارد تكان تازه ای می خورد، 

همه به یاری ما،خواهند شتافت! 

تنها،كافی است تكانی بخوریم.
أللَّھُـمَ ؏َـجِّـلْ لِوَلیِڪْ ألْـفَـرَج?
?