✅ ماجرای کتک خوردن استاد قرائتی

✍ خدا اموات را رحمت کند. من با پدرم دعوا داشتم. من مى‏ خواستم به دبیرستان بروم. اما پدرم مى ‏گفت: باید آخوند شوى. آن زمان آخوند خیلى کمیاب بود. سى و دو سال پیش مردم به پدرم مى گفتند: تو که آخوند نیستى. تو بازارى هستى. بچه ‏ات را دنبال کاسبى بفرست. آخوندى چیست؟ آن زمان آخوند شدن خیلى مشکل بود. آن زمان خیلى فقر وجود داشت. خلاصه ما با پدرمان دعوا کردیم. گفتم: من نمى‏ خواهم آخوند شوم. مى‏ خواهم به دبیرستان بروم. پدرم خسته شد. عاجز شد. گفت: برو هر کارى مى‏ خواهى بکن. به دبیرستان رفتم. با بچه ‏هاى دبیرستانى حرفمان شد. ما شکایت بچه ‏ها را به رئیس دبیرستان کردیم. رئیس دبیرستان هم آمد و به بچه ‏ها تشر زد. بچه‏ ها گفتند: باید حال قرائتى را بگیریم. گفتند: اگر او را بزنیم، دوباره از ما شکایت مى ‏کند.

روز آخر مدرسه ‏ها که مدرسه تعطیل مى ‏شود، حالش را مى ‏گیریم. من مى‏ خواستم آن روز به مدرسه نروم. اما گفتم: آنها فکر مى ‏کنند که من از آنها ترسیده‏ ام. باور نمى ‏کردم که حالا بعد از چند ماه یادشان باشد. روز آخر دبیرستان شانزده نفر از این بچه‏ هاى دبیرستانى ریختند و من را کتک زدند. به قدرى سر و صورت من را سیاه کردند که دیگر طاقت نداشتم. یادم است که وقتى مى‏ خواستم به خانه بروم، بلند شدم و بر زمین افتادم. دستم را به دیوار گرفتم و به خانه رفتم. شب پدر من به خانه آمد و گفت: چه شده است؟ گفتم: من مى ‏خواهم طلبه شوم. چه کتک خوبى بود.

💥 به هرحال آدم گاهى اوقات نمى ‏داند که چه چیز به صلاحش است. گاهى در یک جایى شکست مى ‏خورد. بعد هم مى‏ بیند که خوب شد که شکست خورد. ما نمى‏ دانیم که خیرمان در چیست. از خدا خیر بخواهید. مأیوس نشوید. اگر یک دعا مستجاب نشد، به یه کارى نرسیدید، مایوس نشوید.

📚 بخشی از برنامه درسهایی از قرآن سال74